Teamleider Begraafplaats Yannis vertelt
Yannis Roggeveen (32) is Teamleider Begraafplaats Westgaarde & Vredenhof. Hij loopt elke ochtend naar zijn kantoor via het gebouw waar de overledenen worden binnengebracht. Hij had nooit gedacht werk te kunnen doen met zo veel diepgang.
“Ik zorg ervoor dat alles blijft draaien, zowel op de begraafplaats als tijdens begrafenissen. Ik ondersteun en leid collega’s op. Ook ontwikkel ik de toekomstvisie voor de begraafplaatsen, zoals het verhogen van de biodiversiteit en het creëren van een mooie plek in de natuur waar je naartoe kunt als je rust zoekt.”
‘Dankzij mijn baan weet ik wat belangrijk is in het leven’
Ik wilde meer in de natuur werken. Een begraafplaats is ook een groene, rustige omgeving en zo kwam ik op het idee. Misschien kon ik daar de rozen snoeien of de perken bijhouden? Ik had geen beeld bij wat het werk als teamleider op een begraafplaats inhoudt en hoe ik het zou vinden: werken met de dood. Inmiddels doe ik dit werk anderhalf jaar en is de dood dagelijks om me heen. Ik zie veel overledenen. Of ik praat met nabestaanden na de uitvaart nog even na in mijn kantoor. Ik ben veel in de natuur, maar rozen snoeien doe ik weinig.”
Elke dag bloemen
“Ik had mijn oma dood gezien, de beste vriendin van mijn moeder en mijn neef, maar verder niemand. Voordat ik mijn contract ondertekende, wilde ik een dag meelopen en een uitvaart achter de schermen meemaken. Ik heb die dag met mijn collega een graf gesloten. Dan schep je zand tot het graf dicht is en leg je de bloemen erop. Ik vroeg haar: ‘Doe je dit vaker?’ Ze glimlachte: ‘Elke dag.’ Toen besefte ik: deze baan gaat veel meer over de dood en veel minder over de natuur onderhouden. Ik ben het een fantastische baan gaan vinden, juist omdat het zo goed past bij wie ik ben. Ik vind het fijn om mensen te ondersteunen en wat verlichting te geven tijdens een moeilijke dag of week.”
Ons eigen ritueel
“In het begin schoot ik soms vol bij een fotocompilatie van iemands leven. Nu ik zo veel opa’s, oma’s, broers en zussen begraven heb, is er ook gewenning. En focus ik me op wat kan ik doen om de dag zo goed mogelijk te laten verlopen. Ik ga niet meer mee in iemands verhaal. Als ik dat wel doe, lig ik elke avond kapot op de bank.
‘Sommige begrafenissen blijven je bij. Zoals van het jongetje dat zo oud was als mijn dochter’
Sommige begrafenissen blijven je bij. Zoals van het jongetje dat zo oud was als mijn dochter. Of die man van mijn leeftijd die net bezig was om zijn eerste huis te kopen, net als ik. Het realistische besef: 99 van de 100 keer gaat het goed in het leven. Maar één keer niet en dan komen ze bij mij. Zo’n onverwachte dood raakt mij het meest. Mijn vrouw en ik vertellen elkaar elke avond waar we dankbaar voor zijn. Door mijn baan is er een groter besef dat het niet vanzelfsprekend is dat we er allebei morgen nog zijn. Het is een mooi ritueel.”
Daarom doe ik dit werk
“Op Westgaarde hebben we een Inheems veld gecreëerd voor mensen uit Suriname en de Cariben. Laatst hadden we op een zondag het eerste afscheid. Er waren Inheemse rituelen, een sjamaan in traditionele kleding, er was een traditionele muziekgroep en iedereen had rode en witte kleren aan. Een nabestaande zei: ‘Het is voor mij een grote troost dat dit eindelijk in Nederland kan.’ Vroeger werden Inheemse overledenen teruggevlogen naar Suriname. Het veld is ritueel ingewijd, het voldoet aan de waarden die zij hebben. Toen voelde ik: we hebben hier samen iets moois neergezet, daar doe ik het voor.
‘Als iemand zondagavond begraven wil worden, dan wijkt mijn privéleven’
Als je in de uitvaartbranche werkt, verkoop je liever geen nee. Dus als iemand zondagavond begraven wil worden, dan wijkt mijn privéleven. Aan de andere kant zorgt dit werk er ook voor dat ik besef hoe belangrijk het is om niet alleen maar met je werk bezig zijn. Ik heb nog nooit een zoon tijdens een afscheidsspeech horen zeggen: ‘Onze vader heeft zo goed gewerkt.’ Wel: ‘Mijn vader was er altijd en hij deed dingen met ons.’ Mijn baan zorgt ervoor dat ik niet lang hoef na te denken over de belangrijke dingen in het leven, die hoor ik elke dag. In mijn geval: een weekend in de tuin spelen met mijn dochter. Ik wil geen bucketlist afwerken, juist niet, vooral genieten van het moment.”